മഴ

മഴ പെയ്യുന്നത് കാണുമ്പോൾ മനസ്സ് വല്ലാതെ നോവുന്നു..
സ്നേഹമെന്ന വാക്കിനെ തന്നെ വെറുത്തു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു..
പക്ഷേ.., സ്നേഹിക്കുന്നവരെയും സ്നേഹിക്കേണ്ടവരെയും
എന്നിൽ നിന്നകറ്റാൻ എത്രയായിട്ടും സാധിക്കുന്നില്ല..
മനസിലൊക്കെ വിള്ളലുകൾ വീണിരിക്കുകയാണ്.. എന്റെ മാത്രം അല്ല..
എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരുടെ മനസിലും..
എന്നോടുള്ള സ്നേഹം ആ വിള്ളലുകളിലൂടെ താഴേക്ക്.,
കാലത്തിന്റെ ഒറ്റയടിപ്പാതയിൽ വീണു ചിതറുന്നു..
പിന്നീട് കൂട്ടി യോജിപ്പിക്കാനാവാത്ത വിധം അത് പൊട്ടിപ്പോയിരിക്കുന്നുവോ..
.
മഴയെ കുറിച്ചാണ് തുടങ്ങിയത്..
എന്തിനാണ് അതിങ്ങനെ പെയ്തിറങ്ങുന്നതാവോ..
ആർക്കു വേണ്ടിയാണാവോ.. ആർക്കും വേണ്ടാത്ത.. ആരും ശ്രദ്ധിക്കാനില്ലാത്ത..
എല്ലാവരെയും ബുദ്ധിമുട്ടിപ്പിക്കുന്ന എന്റെ കണ്ണുനീരിനെപ്പോലെ..
പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം തോരാതെ പെയ്തിറങ്ങുന്നു..
പിന്നെ എങ്ങോട്ടെന്നു പോലുമറിയാതെ മറഞ്ഞു പോവുന്നു..
.
ഈയിടെ കരയാനും ഞാനിഷ്ടപ്പെടാറില്ല...
സങ്കടങ്ങളെല്ലാം  മനസിന്റെ ഉള്ളിൽ സ്വരുക്കൂട്ടി വെച്ച്
നീറി നീറി ജീവിക്കുന്ന.. ഓരോ ദിവസവും വേദനിച്ച് വേദനിച്ച്
സ്വയം ഇല്ല്ലാതാവുന്ന ഈ അവസ്ഥ..
ഇതാണ് കുറച്ചു കൂടി നല്ലതെന്ന് തോന്നുന്നു..
ആരോടും പരിഭവം പറയേണ്ടതില്ല... ആർക്കും പങ്കുവെച്ച് കൊടുക്കേണ്ടതും ഇല്ല..
.
മഴ പെയ്ത് കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...
ഇപ്പോൾ മരമാണ് പെയ്യുന്നത്... കനമുള്ള തുള്ളികൾ..
.
ആരെന്തു പറഞ്ഞാലും ഇപ്പോ ഒന്നും തോന്നാറില്ല..
സങ്കടം തുളുമ്പി വീണാലും കരയാതെ
ഉള്ളിലടക്കി വെയ്ക്കാൻ പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞു..
നിസംഗതയോടെ ജീവിക്കാനും ഇന്നെനിക്കറിയാം..
ഇടയ്ക്കിടെ പ്രതീക്ഷയുടെ ചില സന്തോഷങ്ങൾ വന്ന്
ഈ ദു:ഖത്തിന്റെ സുഖം നഷ്ടപ്പെടുത്തി കളയല്ലേ എന്നാണ്
ഇപ്പോഴുള്ള പ്രാർത്ഥന..
.........................................................................
ഇനി വയ്യ.. എനിക്ക് മടുത്തു കഴിഞ്ഞു... കണ്ണു നിറഞ്ഞ് വരുന്നുവോ...
അറിയില്ല.. മതി.. ഇനി വയ്യ എന്തെങ്കിലും എഴുതാൻ..
വാക്കുകൾ തീർന്നിരിക്കുന്നു...
ഞാനും ഈ വാക്കുകളെ പോലെ... പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം..
ആരും അറിയാതെ.. ആരോടും യാത്ര പോലും പറയാൻ പറ്റാതെ....
...........................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!