നീയെന്ന നഷ്ടം

സ്വന്തമാണെന്നു നിനച്ചവ നഷ്ടപ്പെട്ടു പോകുമ്പോൾ
മനസിൽ നിന്നൂറി വരുന്ന വേദനയ്ക്കു പകരം വെയ്ക്കാൻ
ലോകത്ത് മറ്റൊന്നും തന്നെയില്ല..
ഓരോ തവണ മഴപെയ്യുമ്പോഴും..
ഓരോ തവണയും നിലാവിനെ കാണുമ്പോൾ..
ഓരോ തവണയും മഞ്ഞു തുള്ളിയെ തൊടുമ്പോൾ..
എന്നും എപ്പോഴും ആ വേദന
ഹൃദയത്തെ കുത്തി നോവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും..
ആ നൊമ്പരം കണ്ണിനെ ഈറനണിയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും..
.
.
തൊട്ടടുത്തുണ്ടെങ്കിലും ഒരുപാട് അകലെയാണ് നീ..
ഒന്നു കൈ നീട്ടിയാൽ പോലും എനിക്കിനി
ആ ഹൃദയത്തിലൊന്നു തൊടാൻ പറ്റാത്ത അത്ര അകലത്തിൽ..
എന്നിൽ നിന്നകന്ന് നീ പോവുന്നത്
നിസ്സഹായയായി നോക്കി നിൽക്കാൻ മാത്രമേ എനിക്കാവുന്നുള്ളു..
പോവരുതെന്ന് പറയാൻ..
ഒരു പിൻവിളി വിളിച്ച് നിന്നെ തടയാൻ എനിക്കാവുന്നില്ല..
നൊമ്പരം മനസിനെ കുത്തി നോവിക്കുമ്പോഴും
നിനക്കു മുന്നിൽ കരഞ്ഞു പോവാതിരിക്കാൻ
കഴിവതും ശ്രമിക്കുകയാണ് ഞാൻ..
അല്ലെങ്കിൽ നോവുകൾ കൊണ്ട് മരവിച്ച ഹൃദയം
കരയാൻ മറന്നു പോയിരിക്കുന്നു...
....................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!